Niektórzy mieszkańcy Zakopanego, nie bez złośliwości, twierdzą, że prawdziwa wartość podróży w Bieszczady tkwi w tym, że można wspiąć się na najwyższe ich szczyty, by z tutejszych połonin zobaczyć, przy dobrej pogodzie, oddalone o 180 km Tatry. My wiem, że nie jest to nie jedyny powód…
Niezwykłe łąki o charakterze subalpejskim, wyrastające ponad górną granicą lasu, to jeden z najbardziej ikonicznych polskich krajobrazów, stanowią cenne dziedzictwo przyrodnicze, chronione przez Bieszczadzki Park Narodowy. Termin „połonina”, wywodzący się z języków wschodniosłowiańskich, oznacza puste, niezagospodarowane miejsce.
Magia bieszczadzkich połonin przyciąga turystów przez cały rok: zimą, kiedy wiatry rzeźbią w śniegu fantazyjne formy, wiosną i latem, gdy połoniny nabierają barw, pokrywając się gęstym dywanem kwiatów, wreszcie w październiku, kiedy murawy płoną rdzawymi barwami jesieni, stając się źródłem inspiracji bieszczadzkich poetów.
