Hotel Solina

Rzuć wszystko i wyjedź w Bieszczady…! W Bieszczadach odkryj nową kolejkę gondolową przejeżdżającą nad monumentalną zaporą Jeziora Solińskiego. Inwestycja od samego początku cieszy się ogromnym zainteresowaniem i przyciąga rzesze turystów z całego kraju i nie tylko.
Podróż gondolą podwieszoną pod rozpiętą na dystansie 1,5 km liną, rozpoczyna się na stacji, tuż przy deptaku obok zapory. Po pięciu minutach, docieramy na Górę Jawor. Tam czeka na nas wiele atrakcji, w tym potężna wieża widokowa z panoramiczną kawiarnią i przeszklonym podestem widokowym.

Zdj. materiał prasowy PKLSolina

Niektórzy mieszkańcy Zakopanego, nie bez złośliwości, twierdzą, że prawdziwa wartość podróży w Bieszczady tkwi w tym, że można wspiąć się na najwyższe ich szczyty, by z tutejszych połonin zobaczyć, przy dobrej pogodzie, oddalone o 180 km Tatry. My wiem, że nie jest to nie jedyny powód…
Niezwykłe łąki o charakterze subalpejskim, wyrastające ponad górną granicą lasu, to jeden z najbardziej ikonicznych polskich krajobrazów, stanowią cenne dziedzictwo przyrodnicze, chronione przez Bieszczadzki Park Narodowy. Termin „połonina”, wywodzący się z języków wschodniosłowiańskich, oznacza puste, niezagospodarowane miejsce.
Magia bieszczadzkich połonin przyciąga turystów przez cały rok: zimą, kiedy wiatry rzeźbią w śniegu fantazyjne formy, wiosną i latem, gdy połoniny nabierają barw, pokrywając się gęstym dywanem kwiatów, wreszcie w październiku, kiedy murawy płoną rdzawymi barwami jesieni, stając się źródłem inspiracji bieszczadzkich poetów.

Bieszczadzki Park Narodowy jest największym parkiem narodowym polskich gór.  Chroni unikatową przyrodę Karpat Wschodnich. Teren parku wraz z otuliną jest najcenniejszą w Polsce i jedną z najwartościowszych w skali całej Europy ostoją zwierząt. Występujące tu populacje niedźwiedzia brunatnego, wilka czy jelenia szlachetnego należą do najliczniejszych w kraju. Symbolem parku i jego gatunkiem herbowym jest ryś. W Bieszczadzkim Parku Narodowym znajdziemy wiele szlaków oraz kilkanaście ścieżek przyrodniczo-historycznych. Można je odwiedzać od wiosny do jesieni podczas wycieczek pieszych. W zimie popularna w Bieszczadach jest także turystyka narciarska.

Jeśli chcecie spotkać „oko w oko” prawdziwie grubego zwierza – jedźcie w Bieszczady, tu w zagrodzie pokazowej żubrów w Mucznie nie sposób się nudzić! Można swobodnie obserwować te największe zwierzęta Europy, w ich naturalnym środowisku. Siedmiohektarowy wybieg dla żubrów porośnięty jest starodrzewem jodłowo-świerkowym, a dla zwiedzających przygotowano specjalne zadaszone tarasy widokowe. Zwierzęta obserwować można więc niezależnie od pogody, codziennie w godzinach 9:00 – 19:00, a zwiedzanie jest bezpłatne. Obiekt służy edukacji przyrodniczej i jest jedną z największych atrakcji turystycznych regionu.

Populacja bieszczadzkich żubrów osiąga ponad 600 osobników. Zostały tu reintrodukowane w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Możemy je spotkać na wolności praktycznie w każdej części Bieszczadów. W największej ilości, żyją w okolicach Stuposian oraz Kalnicy.

Gdzie znajduje się najstarsza na świecie czynna kopalnia ropy naftowej? – W południowo-wschodniej Polsce i jest udostępniona do zwiedzania!
Muzeum Przemysłu Naftowego i Gazowniczego w Bóbrce jest miejscem wyjątkowym. Zobaczymy w nim m.in. wypełniony eksponatami dom Łukasiewicza – polskiego farmaceuty, wizjonera, wynalazcy lamp naftowych, pioniera europejskiego przemysłu naftowego. Jako pierwszy na świecie Łukasiewicz wykorzystał ropę naftową na skalę przemysłową, z czasem dorobił się na tym pokaźnego majątku.

Muzeum w Bobrówce ma formę skansenu, gdzie na powierzchni prawie 20 ha zgromadzono sprzęty związane z rodzącym się w regionie przemysłem naftowym oraz ewolucją technik wydobywczych w XIX i XX w.

Więcej informacji: bobrka.pl

Zdj. materiał prasowy Muzeum w Bóbrce

Jest miejscem, które pokochasz od pierwszego wejrzenia lub od wejścia znienawidzisz. Siekierezada to najbardziej rozpoznawalna bieszczadzka knajpa. Znajdziesz ją w miejscowości Cisna – w sercu regionu. Otwarta została w latach dziewięćdziesiątych, gdy głęboko w Bieszczady nie docierało jeszcze zbyt wielu turystów. Oblegali ją głównie drwale i budnicy (pustelnicy żyjący z dala od osad ludzkich, trudniący się wypałem węgla drzewnego). Byli oni wabieni pokusą przeniesienia się choć na moment w odrealniony świat baśni – za sprawą niecodziennego wystroju lokalu oraz dostępności taniego wina lub upojnego piwa. Wiele rzeźb i eksponatów zdobiących dziś szczelnie wnętrze Siekierezady, stanowiło podobno zapłatę od zdolnych lokalnych artystów, tracących w tym miejscu swoją płynność finansową. Anegdoty związane z funkcjonowaniem tego diabelskiego przybytku, zostały zebrane i opublikowane w książce wydanej przez właściciela lokalu pt. „Bieszczadzkie opowieści z Siekierezady”.
Dzisiejsza Siekierezada, po rozbudowie, stała się miejscem o nieco złagodniałym obliczu, przyjaznym turystom. Jest lokalem artystycznym, w którym wieczorem posłuchasz dobrej muzyki i zjesz smakowitą, obfitą kolację.

Być w Bieszczadach i nie wybrać się na przejażdżkę słynną „bieszczadzką ciuchcią”, to nie być w Bieszczadach. Jest to wspaniała propozycja także na niepogodę. Jeśli chcecie zrozumieć fenomen tej wyjątkowej atrakcji, musicie po prostu udać się na główną stację Bieszczadzkiej Kolejki Leśnej, do miejscowości Majdan obok Cisnej i zakupić bilet na trwającą dwie lub trzy godziny przejażdżkę.
Historia tej malowniczo położonej linii kolejowej sięga XIX w. Na przestrzeni lat przeżywała wzloty i upadki. W latach ‘90 groziła jej całkowita likwidacja. Dziś nie pełni już funkcji gospodarczej, ale cieszy rządnych bieszczadzkich przygód turystów.

Drewniane cerkwie w Bieszczadach to jeden z najbardziej charakterystycznych symboli regionu. Ich niepowtarzalne formy, powstałe na styku kultury Wschodu i Zachodu, należą do najciekawszych zjawisk w europejskiej architekturze. Warto wybrać się szlakiem tych wyjątkowych obiektów.
Większość do dziś zachowanych cerkwi, stało się kościołami rzymskokatolickimi, dzięki temu przetrwały historyczne zawieruchy, zwłaszcza związane z tzw. „Akcją Wisła”. Obiekty te, upamiętniają wysiedlonych w 1947 roku: Bojków, Łemków, Pogórzan i Dolinian – bieszczadzkie grup etniczne, potomków nomadycznych Wołochów, którzy do XVI wieku kolonizowali obszar Karpat Zachodnich.