Warszawskie Powązki Wojskowe nazwę swą wzięły od wsi Powązki, do której wcześniej przynależały te ziemie. Nekropolia została założona w roku 1912 jako cmentarz dla żołnierzy rosyjskich. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r., zmieniono ją w polski cmentarz wojskowy. Spoczęli na nim m.in. uczestnicy powstań: listopadowego, styczniowego, wielkopolskiego, powstań śląskich, bohaterowie wojny polsko-bolszewickiej i przewrotu majowego.
W trakcie II wojny światowej cmentarz stał się miejscem pochówków żołnierzy walczących w obronie Warszawy. Okupanci zajęli jego część na niemiecką nekropolię. Jej utworzenie powierzyli Polakom, którzy za przekazane środki wybudowali głównie mur wokół cmentarza i wyremontowali istniejące już kwatery. Pochówki Niemców odbywały się od strony ul. Powązkowskiej. Zdarzały się też na cmentarzu pochówki osób związanych z polską konspiracją. To tutaj 3.04.1943 r. odbył się potajemnie pogrzeb Jana Bytnara “Rudego”.
Po wojnie zaczęto na cmentarzy tworzyć kwatery Powstańców Warszawskich, a cmentarz powiększono dodając do części wojskowej kwatery cywilne. Stały się one miejscem spoczynku osób związanych z ówczesną władzą. W bezimiennych dołach grzebano natomiast ofiary komunistycznych egzekucji. Można je dziś odwiedzać na terenie tzw. kwatery „Ł”.
Powązki Wojskowe na przestrzeni swojej historii były miejscem sporów i walki o pamięć historyczną. Widać to bardzo dobrze w architekturze tego cmentarza. Dziś przychodzimy tu by uczyć się tej niezwykle zawikłanej historii. Cmentarz rozbudowuje się, staje się miejscem znajdują tu miejsce upamiętnienia wybitni artyści, naukowcy i społecznicy.
